Adilcevaz ve mahallem adına güncel meseleleri paylaşmak, fikir yürütmek, yapılabileceklere kapı aralayabilmek için bir şeyler karalayacağım.

Kendisine ve çevresine yön veren insan olduğu için sitemle başlayacağım. En başta kendime tabi…

İnsan!.. İnsan!.. İnsan!...

Kendisini ve çevresini mamur eden de insan,  kişiliğini, onurunu ve elinden ve dilinden yansıyanları ile dumura uğratan da insan.

Hepimizin iyi örneğe, işin güzeline ihtiyacı var ama karşılaştıklarımız ve duyduklarımız karşısında dile getirmemek de olmuyor.

Malumunuz Alacaatlı Mahallesinde bir ilköğretim okulumuz var. Okul eski bir okul ama 1994 yılında 3 katlı bir bina yapılmış öğrencilerin büyük çoğunluğu bu binada eğitim öğretim görüyor/du. Sadece 17 yıllık olan bir bina için önümüzde günlerde tahliyesi istendi. Çünkü her an istenmeyen bir durum yaşanabilir.

Biraz düşününce nasıl olur diyor insan. Oluyor işte. Para hırsı, küçük hesap, sorumsuzluk, hırsızlık, gözü dönmüşlük kanımıza işleyince oluyor işte.

Anlatıyorlarmış, anlatanlar da okul inşaatında çalışanlar… Okul yapılırken, denetim varmış. Müteahhit demirini usulüne uygun ve normal standartlarda döşemiş, kalıplar çakmış. Beton dökülmeden demirden eksiltme var mı diye yapılan denetim geçerli oluru almış. Heyet sahayı terk eder etmez müteahhit çıkartmış birkaç çubuğu her kolon kalıbından. Çalışanlar söylenmiş ama işten çıkarılma korkusu fazla bir tepkiye yol açamamış.

O müteahhit şimdi amansız bir hastalığın elinde kıvranırken  (öyle diyorlar) eseri olan bu okulumuz kirişleri bağlantı yerlerinden dönmüş, kolonları güvensiz ve tehlikeli bir şekilde olduğu son teknik heyet incelemesi ile de teyit edilince boşaltma kararı alındı.

Allah’ tan ciddi bir deprem yaşamadık. Oluşabilecek faciayı düşünemiyorum bile. Ana babaların yüreğine düşecek ateşten yangın yerine dönecekti mahallemiz.

Acaba dünden bugüne ne değişti derseniz o da şüpheli. İlçemize yeni yapılan bir lisemiz var: Adilcevaz Anadolu Lisesi. Seminer nedeni ile gittiğimde daha birkaç aylık olan okulun merdiven mermerlerinin çatladığını, duvarlarının su aldığını, boyalarının döküldüğünü gördüm. Orada bulunanların üzüntüsünü ve isyanını gördüm. Devlet trilyonlar harcıyor, kursağında kalasıcalar imkânın ve teknolojinin zirve yaptığı günümüzde sadece gözleri boyayan dışı kalaylı, içi vayvaylı bir bina teslim ediyor.

İlçemize bir okul daha yapılıyor. Hem de 24 derslikli. Sevinemiyoruz. Yeri desen yeri yer değil. (TOKİ nin değişmez kuralı yüzünden( kurallar yerine ve amacına göre istisna gösterebilmeli ya neyse) 50-100 metre hesabına kurban gitti. Mahallelilerin talebi ile mülki amir ve vekillerimiz uğraşmalarına rağmen şimdiki Şehit Yusuf Sayan İlköğretimin yerine aldıramadı. Acaba her şeyi ile dört dörtlük olacak mı bilemiyoruz.

Bu arada Şehit Yusuf Sayan İlköğretim Okulumuz güçlendirilmeye alınacak. Belki de trilyon (eski para ile) akacak. Eğitim yuvası ama dört duvardan ibaret, biçimsiz, kaba ve soğuk ve büyük para ile bugünü kurtaracak bir bina olarak yine karşımıza çıkacak. Üzücü bir hal yaşanmadan duruma el konulması iyi bir gelişme ama mahallemiz 500 metrelik çaptaki bir alana 3 İlköğretim, 1 lise ve 1 yüksekokul sığdırmış oldu. Haydi, lise ile yüksekokul tamam da 3 ilköğretim. Biri yatılı okul diğer ikisi normal ilköğretim olacak. Yatılı okul hariç toplamda 36 derslik yapıyor. Her sınıfta 30 öğrenci olsa 1080, 20 öğrenci olsa 720 öğrenci. Ama bugün yeni okulun bittiğini düşünün 200 er öğrenci ancak olur.

Kamu israfının engellenmesi, kaynakların yerinde kullanılması için iyi bir planlama her zaman şart. İhtiyaçlar ve öncelikler çok iyi tespit edilmeli, aceleye getirilmemeli arz ettiğim gibi plan ve koordinasyon iyi sağlanmalıdır. Bir tarafta 3 okul yan yana iken, diğer tarafta nüfusun çoğunlukta olduğu yerde okula gitmek için çocuklar 2 kilometre yol kat etmemelidir.

Bir mahalleli, bir veli olarak düşüncelerimi paylaşmış oldum. Benim fark edemediğim birçok ayrıntı illa vardır. Amacım bizi ilgilendiren asıl meseleler üzerinde hep beraber toplumsal duyarlılığa katkı sağlamak. Bir nebze de olsa…