Bu söz, sadece adaleti ile değil, aksine birçok yönüyle tüm insanlığa örnek olan Hz. Ömer’e aittir. Müslümanlar gerek Mekke döneminde olsun, gerek Medine döneminin ilk yıllarında olsun iktisadi olarak büyük sıkıntılar çekmişti. Medine döneminde İslâmî fütuhatın başlamasıyla her ne kadar ekonomik refah seviyesi yavaş yavaş yükselmiş ise de Müslümanlar gerçek refaha ancak Hz. Ömer’in hilafeti döneminde kavuşabildiler. Bu dönemde Suriye, Mısır, Kudüs ve İran fethedildikten sonra Hz. Ömer’in dirayeti, disiplini ve adaleti sayesinde Müslümanlar büyük bir refah seviyesine kavuşmuştu. İslâm devleti adeta altın çağını yaşıyordu. Öyle ki Hz. Ömer, emzikli çocuklar hariç ailedeki tüm fertlere maaş bağlamıştı. Daha sonra bizzat kendisinin müşahede ettiği bir hadise üzerine anasından yeni doğan bebeklere de maaş bağladı. Adaleti dillere destan, heybetiyle cihanı titreten âdil Halife Hz. Ömer ise yaptığı hilafet vazifesine karşılık çok cüz-i bir maaş alıyordu. Bu nedenle aile efradı İslâm’ın ilk yılları gibi ekonomik olarak hala çok basit bir şekilde yaşıyor ve adeta ekmek ve soğan ile geçiniyorlardı. Diğer Müslümanların kahir ekseriyeti ise gayet büyük bir bolluk içinde yaşamaktaydı.

Hz. Ömer’in kızı Hz. Hafsa, Hz. Peygamber ile evli olup onun eşlerinden biri idi. Bu itibarla Hz. Ömer katında önemli bir konumu haizdi. Bir gün Hz. Ömer’in eşi de dâhil aile efradı Hz. Hafsa’yı çağırıp onun vasıtasıyla Hz. Ömer’e bir talepte bulundular.

Hz. Hafsa’nın annesi kızını yanına çağırıp kendisine şöyle dedi: Eskiden Müslümanlar fakir idi, biz de maddi olarak sıkıntı çekiyorduk ve tabii olarak buna sabrediyorduk. Zaten yapacak başka bir şey de yoktu. Ama şimdi Müslümanlar zenginleşmiş, devlet hazinesi altın ile dolmuştur. Müslümanların çoğu bolluk içinde yaşıyorlar. Git, babana de ki: Eskiden Müslümanlar fakir idi. Şimdi ekonomik refah artmış ve Müslümanlar zenginleşmiştir. Bize hazineden (beytülmalden) biraz fazla para veya erzak versin ki biz de diğer Müslümanlar gibi biraz daha rahat bir hayat yaşayalım. Hz. Hafsa babasının yanına varıp annesinin söylediklerini aynen kendisine iletti. Hz. Ömer bu teklife şöyle karşılık verir: “Kızım dedikleriniz doğrudur, ancak ben cennette arkadaşlarım olan Hz. Peygamber ile Hz. Ebû Bekir’e arkadaş olmak isterim. Onlar dünyada böyle yaşadılar. Ben de onlar gibi yaşamazsam cennette onlara komşu olamam. Git, annene ve kardeşlerine de ki: Bu hal üzere sabretsinler.”

Evet, bir Müslüman şayet cennete girmek ve cennette büyük mertebelere ulaşmak istiyorsa gereğini de yaşamak durumundadır. Çünkü Cenâb-ı Allah adildir. Kim nereyi hak ederse onu oraya koyar. Ancak günümüzdeki Müslümanlar “mışmış gel, ağzıma düş” mantığıyla hareket ediyorlar. Bu mantık bizleri aldatmaktadır. Bir insan şayet Hz. Peygamber’e, Hz. Ebû Bekir’e ve Hz. Ömer’e komşu olmak istiyorsa, hem ibadet bakımından, hem ahlak bakımından hem de iktisadi yaşantı bakımından onlar gibi yaşamalıdır. Aksi halde temennilerle insan bir yere varamaz. Biz dua yaparken hep Ya Rabbi, bizi Hz. Peygambere, Hz. Ebû Bekir’e ve Hz. Ömer’e komşu eyle diye dua yaparız. Yaşantımız ise çok farklıdır. Cennette Hz. Peygambere ve ashabı kirama komşu olmak isteyen en azından her yönüyle onlara biraz benzemelidir. Aksi takdirde bu dualarımızın bir anlamı olmaz.  Cenâb-ı Allah Müslümanlara şuurlu bir şekilde yaşamayı nasip ve kolay eylesin.