Ceviz, dut ve meşe gibi suya ve aşınmaya dayanıklı ağaçlardan yapılan ve ayakkabı niyetine giyilen veya hamam, banyo gibi ıslak zeminlerde giyilen üstü atkılı, yüksek tabanlı ayakkabılara nalın, takunya; bunları yapan ustalara da, nalıncı ustası, habbapçı veya takunyacı denirdi.

"Takunyacı" deyimi bir aralar dinsel gericiliği ifade etmek, yermek için de kullanılmaktaydı.

Nalın, lastik ve plastiğin henüz üretime girmediği zamanlarda gözde giyeceklerdendi. Sedef kakmalısı ve gümüş işlemelisinin yanı sıra halhallı olanı da vardı. Bazılarının üzerine gül, çiçek ve sevimli hayvan motifleri de yapılırdı. Plastiğin üretim malzemesi olarak kullanılmaya başlanması, seri ve daha ucuz plastik terliklerin üretimi nalının "pabucunu dama attı".

Nalıncı keseri, testere, törpü, nalıncı çivisi, makas, köşker bıçağı, kösele, deri, vernik ve ağaç boyası nalın yapımında kullanılan araç ve malzemelerdir. Nalınlar daha çok Çermik ve Diyarbakır'dan getiriliyordu.

Evlerin ve hamamların banyolarında kullanılan, cami ve mescitlerde abdest alırken giyilen nalınlar, daha önceleri genç kızlara düğün hediyesi olarak götürülürmüş. Nakışları hafif olan nalınlar evlenme çağındaki kızlara hediye edilirken, ağır işlemeli olanlar nişanlı kızlara,  işlemeleri çok ağır olanlar ise yeni gelinlere layık görülürmüş.