Değerli okuyucularım, son dört aydır bu sitede bana ayrılan köşede daha sık yazmaya başladım. Yazmak bir heves, bu hevesi de okuma hevesi ile buluşturmaya çalışıyorum. Dedim ya bir heves. Profesyonel bir kalem değilim, Adilcevaz’ a olan özlemimi Adilcevazlıları anarak gideriyorum. Bazen de duygu ve düşünce aktarımı yapıyorum. Hemen hemen her kesimden şöyle göz ucuyla okuyanlar var. Beni geliştiren, ufuk açan ve şevklendiren geri dönütler oluyor. Yazılar birbirini izledikçe amatörce de olsa yazılarım, önemli bir sorumluluk ve ciddiyet istediğini artık daha iyi görüyorum. Önceden daha rahat kalem sallarken, içimdeki ses iki düşünüp bir yaz diyor.

Bu yazımda bir öğretmen olarak, kendi alanımızla ilgili sizinle hasbıhal edeceğim. Ben 1998 yılının 18 Martında göreve başladım. 13 gün sonra tam 22 yıl olacak. İnanın nasıl geçtiğini anlamadım. Öğretmen olarak daha çok yol almam lazım derken, 22 yılı devirmişim ve şimdi öğretmen yeterliliği açısından arzu ettiğim hedefin yaklaştıkça uzaklaştığını fark etmenin ızdırabı içindeyim. İpin ucu tamamen kaçmadan kendimi güncelleme telaşına düştüm. Her şey hızla değişiyor, gençlerin ve yeni neslin beklentileri farklılaşıyor; hedefler ,amaçlar seyrini değiştiriyor.  Buna mukabil elimdeki emek, bilgi ve tecrübe sermayesi üzerine bir şey koyamadığın zaman tükeniyor. Bu düşünceler içinde iken sosyal medyadan özellikle twitterden eğitimle içi içe, eğitim ateşi sönmemiş, öğretmenlik ruhunu taşıyanları bulup takip etmeye başladım. Böylelikle anlık, verimli paylaşımlara ortaklık ettim. Bilgili, kültürlü ve tecrübeli eğitimcilerin deneyimlerini daha ileriye taşıyarak cömertçe paylaşımlarına şahit oldum. Bu paylaşımlar arasında 28 yıllık öğretmenlik yapmış eğitim üzerine çalışmaları olan, bilgi birikimini ve tecrübelerini seminer, konferans ve çalışma atölyeleriyle paylaşıma açan Muhammet Yılmaz Beyle sanaldan da olsa denk gelmiş oldum. Kendisine bir twit atarak yeni göreve başlamadım ama kendini revize etmek için isteyen az buçuk yıllanmış öğretmenlere ne tavsiye edersiniz, hangi kitabı okuyalım dedim? O da bununla ilgili bir kitabı olduğunu tavsiye edebileceğini söyledi. Ben de o kitabı sıcağı sıcağına istettim 4 gün sonra elime geçti.

Kitabın ismi "Etkili Öğretmenlik." İlk okumaya başlarken 22 yıllık öğretmenim, fazla abartmaya gerek yok, yeni başlayan öğretmenlere göre bir kitap gibi düşündüm. Okudukça, sayfalar birbirini izledikçe öyle olmadığını anladım. Hani arabayı sanayiye götürürsün, motoru rektefeye sokarlar ya beni de okuduğum kitap hafif hafif rektefeye soktu. Lafı fazla uzatmayayım hâsılı hep idarecilik yapmaktan sınıf ruhundan uzak kaldığımı anlamış oldum.

Kitap sadece kuru akademik bilgilerle değil, yaşanan tecrübeler ve anlamı zenginleştiren yerli yerinde kullanılmış özlü sözler, anekdot ve hikayelerle zenginleştirilmiş. Kitabın okuyucuyu sıkmayan bir dili ve üslubu var. Kitap;

-          İnsan ve Eğitimi

-          Etkili Öğretmenlik

-          Öğrencilerle İletişim

-          Sınıf Yönetimi

-          Öğretim Yöntemleri,  diye beş ana bölümden oluşuyor.

Biliyorsunuz Adilcevaz ilçemize her yıl yeni atanan öğretmenlerimiz geliyor. Bir işe nasıl başlarsan öyle gider hesabı öğretmenlerimize öğretmenliğe bu kitapla da başlamalarını tavsiye ederim. Tabi ki benim gibi kendini güncellemek ve boy aynasına geçmek isteyenler de.



Bir önerim daha var. Çeşitli eleştiriler var ama ben Kasım ve Nisan ayındaki ara tatillerin değerlendirilirse çok iyi olacağı kanaatindeyim. Mesleki çalışmalar, hizmet içi seminerler için ideal bir zaman dilimi. Nisan ayı ara döneminde idareci öğretmen herkesin Muhammet Yılmaz’ın "Etkili Öğretmenlik" kitabını okumasını tavsiye ederim. Hatta mümkün olsa İlçe Milli Eğitim Müdürlüğümüz koordinesinde veya isteyen okullarımız öncülüğünde Muhammet Yılmaz Bey, ilçemize davet edilebilir, konferans, seminer en güzeli atölye çalışması yapılabilir. Umarım ki öğretmenlerimiz, ilçemiz özellikle öğrencilerimiz adına çok faydalı olacaktır.

Kitaptan alıntıladığım Heny Adams’ a ait bir sözle yazımı bitirmiş olayım.

“Bir öğretmen ebediyete hükmeden insandır. Tesirlerinin nerede biteceği asla bilinemez.”