Adilcevaz doğduğum şehir yaşadığım yer, çocukluğumun geçtiği yer. Sevgin yer etmiş yüreğimde seni asla unutmam. Yüreğimde silinmez bir yara gibisin, ismini her andıkça kanar kanar durur.

Gençliğim çocukluğum çok zor geçti. O zamanlar yokluk vardı geçim zordu. Çünkü her şey ekip biçmene bağlıydı. Çalışmasan aç kalırdın. O zamanlar buğday, arpa, hayvancılık vardı yani çiftçilikle insanlar karınlarını doyururlardı. Her şey insanların çalışmasıyla şekilleniyordu. İlk baharda tarlayı sürerdik bir süre sonra ikileme yapar buğday biçmeye başlardık. O zaman döver, biçerler fazla yoktu. Herkes kendi tarlasını kendi biçer yani orakla günlerce sıcakta neler çekerdik. Sonra harmana taşır yığardık bu sefer harman dövmek başlardı. Harman yerleri vardı. Buğdayların ortasına bir direk dikerlerdi sonra öküzleri sırayla bağlar birdegam carcar denen aletlerle ha bire döner buğdayları ezerlerdi rüzgarda savurur samanından ayırırlardı. Harmanda bittikten sonra buğdayın temizinden tohum ayrılır bu sefer tohum ekme başlardı. Kaç gün biri çifti sürer biride tohum ekerdi. Daha sonra çetenle samanı taşır maraga doldururduk. Kışın hayvanlara otla beraber verirdik. Sonra temiz buğdaydan bulgur kaynatılırçulların üzerine serilir kurutulurdu, Sonra bezirhaneye götürülüp kabukları alınırdı tekrar kurutulur el değirmeninde çekilir kışa hazırlık yapılırdı.Rahmetli Mehmet Birol yani lakabıyla malaburo dayı bir buluşla bu sıkıntıyı çözdü. Fabrika haline getirdi herkes rahat etti . Allah rahmet etsin mekanı cennet olsun. Hele süteye gitmek ayrı bir meşaketli işti. Tırpanla otları biçerlerdi biride ğorum yapardı. Sabah erken ğorumları büker, bağ haline getirirlerdi sonra kurumaya bırakırlardı. Cil gölünüde biçerlerdi bu iş haftalar alırdı. O zaman kamyon falan yoktu kimi eşekle kimi öküz arabasıyla, zengin olanlar traktörle bir ikide kamyon vardı. Hatta biri Muhlis Boz'undu. Otları taşır damlara taya ederdik, üzerine naylon örter kışın çürümesini önlemek için. Kışın maraklarda gümürze eder, samanla karıştırır hayvanlara verirdik.

Bunlar bittikten sonra geven sökmeye giderdik. Gevenleri kışın tezekle, kermesle beraber yakardık. O zaman televizyon radyo yoktu. Yaşlılar bize hikayeler masallar söylerlerdi bizde dinler kıssada hisse kapmaya çalışırdık.O zaman dostluklar komşuluklar çok güzeldi. Herkes birbirini sever sayardı, birbirlerine yardım eder işler kolaylaşırdı. Komşu kadınlar toplanır çaylar içerlerdi. Komşular akraba gibiydiler. Koyunlar kırkılır kuzu yününden yastıklar, yorganlar yapılırdı. Ayran aşı yapılır, komşulara dağıtılırdı. Ramazanlarda iftara çağırırlardı ve her gün bir evde iftar yapılırdı. Bayramda büyüklerin elleri öpülür hal hatır sorulurdu. Komşunun namusunu namusunu kendi namusu sayarlardı. Komşu kızlarıyla evlenilmezdi kardeş gibim büyürlerdi. Bahar gelince hayvanı olanlar yazlık köylere gider son baharda dönerlerdi.

Şimdi bakıyorum sevgi saygı kalmamış. Herkes birbirinin kuyusunu kazıyor. Ne bileyim bize garip geliyor. Otobüste gençler oturuyor yaşlılar ayakta dikiliyor. Şimdi herkes bir alem olmuş insanları bir siyaset aşkı tutmuş sanki savaştalar gibi.

Şimdi Allah'a şükür her şeyimiz var aç açık değiliz. Herkesin kapısında arabası fakat gene gözümüz doymuyor. Çünkü şükretmeyi unuttuk. Allah sonumuzu hayıretsin. Biz ayakkabı bulamazdık şimdi herkesin düzinelerle ayakkabısı çorabı var, takım takım elbisesi var fakat huzur mutluluk yok insanlar neye yarar.Fakat ülkemiz çok güzel ne eksen biter. Biz tembelleştik ekip biçmiyoruz. Hep devletten bekliyoruz, çaba sarf etmiyoruz. Bu gidişin sonu iyi değil kahvelere baksan tıklım tıklım herkes dedikodu peşinde laklak peşinde. Halbuki zamanı iyi kullanmak lazım zaman çok değerlidir.

Eskiden kadınlar hastalık nedir bilmezlerdi çalışırlardı bağ bahçe kadınlardan sorulurdu. Şimdi devlet ha bire hastahane yapıyor yetişemiyor. Çünkü çalışmıyor her iş makinayla yapılıyor vücut paslanıyor. Şimdi düğmeye basıyor sıcak su hazır.

Artık kendimize gelmeliyiz bu böyle yürümez. Sonumuz hayır olsun...