Önce yüreklerimizi, daha sonra birer birer coğrafyalarımızı zihinsel işgale uğrattık. Ne mümkün ki yürek fethimizi de gerçekleştiremedik bir türlü. Zihinlerimizi işgale açık tutarak, ne söylediklerimizi, nede yaşamak istediğimizi fiiliyata dökemedik maalesef… Gönül dünyamızı kötülerin işgaline açık hale getirdik sanki. Endişelerimiz inancımızın üzerine çıkınca pusulayı da yitirdik.

"Oksijeni bitmiş gönüllere ne yakabilirsin ki" ne mum, ne çıra, nede gaz lambası fayda veriyor anında sönüyor işte… Ruhumuzun ışıkları soluyor her geçen gün. Fayda vermiyor hiç bir anlayış. Dindarımız dincileşince, cemaatlimiz cemaatçileşince, partilimiz particileşince, mezheplimiz mezhepçileşince, ırkımız ırkçılaşınca, nasıl bir yol kalıyor acep... Bu yüzden değil mi, İslam alemi taassuplara kurban edilerek param parça bir halde. Gençlerimiz saçma sapan cicili, bicili ideolojilerin pençesinde, yada amaçsızlık uğruna bir yerlere ait olma hissiyatı, yüreklerimizi yakıp kovuyor. Yıkılan gönüllerin telafisi de zor oluyor işte…

Bulandırılmış zihinlerin oluşturduğu ben daha doğruyum merkeziyetçi anlayışımı, yoksa histerisi mi dersin. Doğru bakış açısının önünde her hâlükârda büyük engeller oluşturuyor. Ne davamız ne sadakatimiz, ne vefamız, nede cesaretimiz kaldı. Her şey günü birlik, saatlik sanal ilişkilere döndü. İnsan dünyevileşince, samimiyeti de kaybolup gidiyor yüreklerden. Yapay muhabbetler, yapmacık gülümsemeler, menfaate dönük sahte ilişkilere kurban ettik bütün değerlerimizi.

İşgale uğramış korkak gönüllerden ne hasıl olabilir ki. Sevimsiz, güvensiz ve koca koca yalanlar üzerine oluşturulmuş sancılı yüreklerle hangi menzile varabilirsin. Geldik gidiyoruz fakat sevdalarımız bir kuşun kalp çırpıntısından daha etkisiz, sızlamıyor artık gönüllerimiz. Her geçen gün duyarsızlaşıyor ve duygusuzlaşıyoruz, nedir ve nereye bu gidiş…

Ölümü öldürdük. Bu kadar şatafatlı, göz kamaştırıcı bir dünyada çoğumuz ölmek istemediğimiz gibi, aklımıza da gelmiyor artık. Şimdi kendime soruyorum bundan daha büyük tutsaklık mı olur. Doğallığımızı yitirdiğimiz gün, yürek işgalimizi başlattık, sevinçlerimizi mutluluklarımızı feda ettik daha fazla yaşamak uğruna.

Evet evet feda ettik. Daha fazla para kazanma hırsına, daha fazla makam, şan şöhret ve sosyal medyada dikkat çekme uğruna, hep daha fazlasını istedik. Oysa ne kadar da kaybetmekten korkuyoruz, ne risk almayı seviyoruz, nede fedakarlık yapmayı, varsa yoksa konforumuz işte bizleri de mahfeden de  bu oldu.

Selam olsun, Derdi, davası, samimiyeti olan tüm gönüllere

Selam olsun, Fedakar, cesur, sadık ve mert gönüllere

Selam olsun, Doğru dürüst ve karşılıksız iyilik yapan güzel insanlara...

Mücadelesini, sevincini, hüznünü İnsanlığın dirilişi ve ümmetin vahdeti için gecesini gündüzüne katarak, hayatını Allah için feda eden, samimi ve dürüst dindarlara, cemaatlere ve mezhep kavgasına bulaşmamış tüm garip ve saf gönüllere… Bin Selam Olsun.