Satır, seslerin heceyle buluşup kelime olarak manasını sırtına yükleyerek dizilenmiş hali ile gözümüze ve kulağımıza kelam olarak ulaşma hali…

Satır, ifade edeceği duygu ve düşüncelere hamallık hali…

Satır, yaşanmış ve yaşanmaya aday tecrübelerin başını varlığa çıkarmanın belirtisi… Satır, okunmuşluğun emaresi…

Satır, sadıra (gönle) yol bulmanın ilk basamağı…

Ancak okumakla mümkün satırlarda dolaşmak... Satırlarda gizlenen dünyaya ulaşmak… Okumakla başlayan anlama ve anlaşılma… Varlık âleminde yerini bulma…

Satırlar arasında Mevlevi bir hal ile kıyam bulmak, iç dünyasında kayboldukça dışa doğru açılarak genişlemek…

Neticesinde sadırlarda, göğüslerde, sinelerde saklanan gönülde yer bulmak. Hikmet olarak kazınmak, ilim olarak nakışlanmak, edeb olarak süslenmek…

Satır ve sadır arasında öyle bir bağ var ki kâmil insanın şifrelerini saklamaktadır. Eskimez bir tabir ile "öyle bir hüsün ki (güzellik) seyrederken ihtiyar (irade) elden gider."

Satır ve sadır arasında bu organik bağ, anlaşılmak üzere şöyle kenarda dursun özelikle kitap okumaya değinmek istiyorum. Bu mukaddime giriş, bu konuya değinmek için bir hüzzam makamında serenat denemesi idi.

Millet ve toplum olarak en çok ihmal ettiğimiz konulardan biri okumak. Nedense toplumun mekteplisi, amiri, memuru da dâhil olmak üzere okumama üzerine üstümüze yok. Aile ortamında okumaya, kitaplarla haşir neşir olacak belirli bir saat dilimini ayırmaya sabrımız yok. Okullarda okuyan öğrencilerimiz hatta öğretmenlerimiz bile okuma hususunda okuyanları istisna tutarak maalesef TEMBEL’ler. İşin yani okumamadaki vahametin farkında değiller. Kendimizi gelişmiş ülkelerle kıyaslasak, kıyaslayacak durumumuz yok. Okuyan toplum düşünür, gelişir ve üretir. Kendisine ve çevresine katkısı olur.

Okumuyoruz, satırlarda dolaşmıyoruz, sadırlara ulaşamıyoruz.

Gelin hep birlikte yazın uzun günlerinde belirli bir saat diliminde her gün en az 3 sayfa da olsa okuyalım. Varlık âleminde hep payidar olmak için satırlar arasında kaybolalım.