Habil’im henüz 12 yaşındaydı. Her yıl olduğu gibi geçen yılda sınıfını başarıyla geçmişti. O da her öğrenci gibi yaz tatilini nasıl geçireceğinin hayallerini kuruyordu. Nereden bilecekti o körpecik vücudunu tümörün saracağını, nerden bilecekti çocuk yaşta böyle bir ağır hastalığın pençesine düşeceğini.

Sevgili Habil’imin  hastalığını  ilk duyduğumda şok olmuştum, bu kadar mı erken diye iç geçirdim kendi kendime... Her fani ölümü tadacaktır diyor Allah. Aylarca mücadele ettiği amansız hastalığa yenilince 8 mart günü günahsız ve masum bedenini toprağa verdik. Habil hastalığını yeneceğine çok inanmıştı, aslında hastalığının tam olarak ne kadar tehlikeli olduğunu da bilmiyordu. her defasında kemoterapi gördükten sonra saçlarının tam olarak dökülmesiyle,  gözlerindeki o solgun bakışlarının derinliğinden, ben gidiciyim anlamını sezebiliyordum. Ürkek bir güvercin gibi olmuştu.

Habil’im garip ve akıllı bir çocuktu, diğer çocuklar gibi dikkatleri üzerine toplamayı sevmezdi. Olduğu yaştan daha olgun davranırdı, az konuşur sürekli tebessüm ederdi. Son gördüğümde acılar içindeydi, ayakları tutmaz ve buz gibi olmuştu, (Annesi bunun geçici bir vaka olduğunu sanıyordu.) Ben, ona sen bu hastalığı yeneceksin, okuluna gideceksin,  arkadaşlarınla top oynayacaksın diyerek cesaret vermeye çalıştım, ama içimden artık Habil’imin eski sağlığına kavuşamayacağını o günkü halinden anlamıştım. En son facebook’ta arkadaşlarına şöyle seslenmişti; “Arkadaşlar hastalığım biraz küçülmüş çok sevinçliyim”. Arkadaşlarına kavuşacağı günleri sayıyordu. Habil’im biliyor musun! sınıf arkadaşların seni güllerle, karanfillerle uğurladılar, hem de kabrine gülleri elleriyle dikerek. Aslında benim en duygulandığım andı diyebilirim… Ah yeğenim Babana son anlarında baba ben bu yarışı kaybettim demişsin, yok be güzelim sen kaybetmedin, kazanan sen oldun. Yaradanın yanına saf,  tertemiz bir şekilde giderek cennetine nail oldun.

Ya bizler! Hayatımızda helal-haram algısının değiştiği bir zamanda, dünyalıklar uğruna gereksiz hırslara, anlamsız hasetlere, kin ve nefretlere, sevgisiz ilişkilere kapılarak bu fani dünyamızı mahfetmedikmi! Sevgili yeğenim, dünyanı kaybettin ama ahiretini kazandın.

Mekanın Cennet olsun yeğenim Nur içinde yat…