Bir konu var dostlar.
Yaş aldıkça etik algılarım daha bir değişim gösterdi.
İdraki manada çözemiyorum.
Çözülemiyorum.
Cahillik diz boyu olunca,
tarihten önceki ilk çağlara da,
Sahabeler dönemine de gidemiyorum.
İnsanların arasına ilk kim örmüş bu kale-i duvarları ???
Briketleri hangi gönüllerin kibrinin harları.
Kâinat onun için yaratılmış iken,
Efendimiz (s.a.v) ben Peygamberim deyip bulunduğu camiye, evine set çekmiş mi?
Efendimiz de mütevazılık kaftanının, her bedene uygun olduğunu görmüşken.
Kim icat etmiş bu kibr-i hali.
Kim iliştirivermiş, üstten üstten nice mimikleri.
Kim örmüş her camianın önüne güvenliği.
Falanca konser var deniliyor. Çıkılan yerler duvar yığını.
Her kulun koyup gideceği taş duvarları aşmak.
Sanatçı sıfatı altındaki nice canlara ulaşmak neden bu kadar zor ola ki.
"Oda insan bende insanım" diye basite indirgenmiş cümleyi telaffuz etmek istemiyorum.
Lakin o da Allah’ın kulu bende.
Bu teslimiyetin verdiği huzur hiç bir şey de yok.
Umarım idrak edersin sende.
O yüzdendir ki mütevazılık kaftanı giyen,
Her üstadı,
Sânatkâr can’ları.
Sahneyi heybetiyle dolduranları baş tacı etme arzumuz,
Sarıp sarmalama coşkumuz.
Abdullah bin Mesud radıyallahu anh anlatıyor :
Bir gün Peygamber
"Kalbinde zerre kadar kibir olan kimse cennete giremez" buyurdu.
Bunun üzerine sahabilerden biri
"İnsan elbise ve ayakkabısının güzel olmasını arzu eder ve bu güzelliklerle sevinç duyar. Bu duygu da kibirden sayılır mı, ey Allah’ın Rasulü?" diye sordu.
Peygamberimiz "Hayır, giyilen güzel şeyler böbürlenmeye, gururlanmaya yol açmadığı sürece, onu giyen kişinin duyduğu sevinç, kibir sayılmaz. Çünkü Allah güzeldir, güzeli sever.
Kibir, hakka karşı büyüklenmek ve insanları küçümsemektir" buyurdu.
(Müslim, İman 147)